De pijn van ware liefde.

Als uitvaartbegeleider kom je bij veel mensen thuis in moeilijke tijden. Soms is er berusting in een overlijden, soms intens verdriet om een plotseling heengaan. Elke situatie is anders, net als elk rouwproces. Veel verschillende manieren van verdriet rondom verlies heb ik al mogen zien in de afgelopen 24 jaar dat ik werkzaam ben binnen de uitvaart.

De afgelopen weken maakten een aantal van deze rouwprocessen weer veel indruk. Bijvoorbeeld de man die jarenlang elke dag met de bus naar zijn dementerende vrouw in Amsterdam ging vanuit Huizen. Na haar heengaan ontstond een enorme leegte na 60 jaar samenzijn en daarmee een groot verdriet.

Of de man die 2 maal per dag zijn vrouw opzoekt in het verpleeghuis, nu na haar overlijden heeft de dag geen directe invulling meer. Alle hobby’s en vele andere sociale contacten hadden plaatsgemaakt voor de
bezoekjes aan de partner. Toewijding aan de partner uit echte liefde.

Een ander aandoenlijk, maar toch ook pijnlijke situatie was de man die met zijn vrouw op 1 kamer in een verpleeghuis verbleef. Beiden dementerend, maar gelukkig. Nu is zijn vrouw overleden en blijft hij maar vragen naar zijn vrouw. Aan de kinderen, aan de verzorging, telkens weer. En telkens hoort hij dat ze is overleden. Dat maakt hem verdrietig, maar even later vergeet hij dat weer en begint het proces weer opnieuw. Meneer vergeet zo veel, maar zijn vrouw, zijn alles, niet. Prachtig voorbeeld van liefde, maar ook zo ingewikkeld nu voor de kinderen.

Alle drie de voorbeelden zijn voor mij een toonbeeld van ware liefde, maar ook de keerzijde dat grote liefde ook groot verdriet en pijn met zich meebrengt. Eén gedachte biedt mij dan wel troost: Deze mensen hebben wel ware liefde gekend!