Geleefd!.
Mensen overlijden op verschillende leeftijden, gelukkig meestal op wat oudere leeftijd.
Persoonlijk zeg ik altijd dat je als uitvaartbegeleider een uitvaart bijna lachend kan uitvoeren als iemand op hoge leeftijd overlijdt en een voltooid leven heeft geleefd. Maar dat doe je niet want hoe oud iemand ook geworden is, het is altijd iemands geliefde partner of vader, moeder, opa, oma, broer, zus, vriend, vriendin en voor hen is er altijd verdriet. En waarom had iemand geen 110 kunnen worden in goed gezondheid?
Maar niet iedereen overlijdt op hoge leeftijd, afgelopen week werd dat leeftijdsverschil mij pijnlijk duidelijk. Er was bij ons een uitvaart van een 101-jarige en van iemand waar dat laatste cijfertje ontbrak, een 10-jarige dus. De nachtmerrie van iedere ouder. En een uitvaart waar je als uitvaartbegeleider het huilen ook nader staat dan een lach.
Dat verschil in leeftijd maakt alles anders. Bij een 101-jarige leeft de nabije kring mee met de familie, maar gaat het vooral over het mooie leven dat afgesloten is. Bij een kind voelt dat compleet anders. Voor het gezin een onbegrijpelijke lege plaats, voor vriendjes en vriendinnetjes is dood vaak een nog wat abstract begrip, een klas met een lege plek, familie en vrienden die zich ineens realiseren hoe kwetsbaar leven kan zijn.
De uitvaarten waren dan ook heel verschillend, de ene uitvaart prachtig intiem met mooie accenten uit het leven verwerkt en dierbare herinneringen. De andere met een speciaal moment voor de klas en daarna voor de familie en vrienden. Heel bijzonder, maar ook bijzonder intens met zo veel rauw verdriet en voelbare pijn.
Er was wel iets dat uit beiden uitvaarten naar voren kwam. Er was een leven geleefd! Het ene lang, het andere kort, maar bijzonder intens. Dat deed mij beseffen dat we de mooie momenten moeten koesteren, maar vooral ook moeten beleven. Het is mij weer al te duidelijk geworden dat je nooit weet hoeveel levenstijd er resteert.
