Niet lief, toch geliefd.

Eigenlijk zijn alle families waar ik kom lieve mensen. Aardig en oprecht. Families zijn dankbaar dat ze geholpen worden in de emotioneel moeilijke periode van het verlies van een dierbare. Er ontstaan dan mooie gesprekken. Gesprekken die gaan over het leven van de overledene, want als ik meer informatie over de overledene heb en het leven dat geleefd is kan ik de uitvaart beter passend maken. Vaak komen mooie herinneringen boven en volgen een lach en een traan.

Echter heb ik de laatste weken andere gesprekken meegemaakt die mij zijn bijgebleven. Want een overledene was niet altijd lief en soms eigenlijk nooit echt lief. Of in ieder geval niet erg lief naar het eigen gezin, soms wel naar de buitenwereld. Dat is eigenlijk nog pijnlijker. Een van de overledenen heb ikzelf nog uitgebreid gesproken bij een eerder overlijden van een partner en toen kwam zij op mij over als een zeer vriendelijk en hartelijk persoon. Na haar overlijden bleek dat het gezin daar behoorlijk anders over dacht. Naar buiten toe vriendelijk, thuis niet.

Dat zijn ingewikkelde situaties, bijzonder ook dat families dan toch altijd heel trouw zijn gebleven. Ik heb ook veel respect gekregen voor de manier waarop de verschillende families de uitvaart hebben vormgegeven. Pijn en moeite mag benoemd worden en hoeft niet worden toegedekt mits het met respect gebeurt. Het maakt de uitvaart misschien nog wel waardevoller om een leven met eerlijkheid af te sluiten en er met elkaar over te kunnen spreken. En de liefde van families blijkt heel sterk, want ook al was een overledene niet lief, ik heb gemerkt dat iemand dan toch geliefd kan zijn.

Dit blog is ook als column van Mijndert Rebel gepubliceerd in de Gooi en Eemlander en Almere Vandaag in maart 2019.