Paarden.

Als uitvaartbegeleider voel ik mij af en toe net een koetsier, een menner van een span paarden. Soms makkelijk te begeleiden, maar soms heb je er je handen vol aan om in ze in het spoor te houden. Dat kan vele redenen hebben, bijvoorbeeld door emoties, maar ook onderlinge verschillen maken het samen optrekken soms ingewikkeld voor families.

Er zijn nog meer verbanden te trekken, een span paarden heeft meestal oogkleppen op. Families vaak ook, soms verblind door emotie, maar soms worden ze oogkleppen opgedaan door de uitvaartbegeleider. Heel bewust, om te veel afleiding of stress tegen te gaan en alleen de keuzes voor te leggen die op dat moment nodig en behulpzaam zijn. Zo wordt rust gecreëerd.

Af en toe moet je als koetsier van de bok van de wagen om de paarden bij de hand te nemen, om ze langs een lastig punt te loodsen. Die vergelijking deed mij denken aan een uitvaart van afgelopen winter die ik mocht begeleiden.

Vanuit Huizen was ik met een rouwstoet van paard en wagen onderweg naar het crematorium, een rit van 2 uur. Een prachtige rit door een wit polderlandschap van sneeuw met een boerenkar met 2 paarden ervoor. Over een route waar de overledene ook vaak was geweest. Het geheel paste prachtig bij het leven dat de overledene geleefd had.

Echter bij een temperatuur van rond het vriespunt is 2 uur stil zitten op de bok van een wagen best fris en dus heb ik flinke stukken gelopen voor de paarden uit. Om het warm te krijgen, letterlijk. Maar het is in feite ook waar ik in mijn werk warm voor loop. De families de weg wijzen, het pad voorbereiden in moeilijke, emotionele tijden. Als uitvaartbegeleider heb ik een mooi vak.

Dit blog is in mei ook als column van Mijndert Rebel gepubliceerd in de Gooi en Eemlander en Almere Deze Week.