Tastbaar verdriet.

Geen enkele situatie is hetzelfde. Laatst kwam ik bij een familie binnen waar een dierbare plotseling was overleden op een toch zeer respectabele leeftijd. Maar bij binnenkomst in het huis was het verdriet overweldigend. Het leek wel alsof bij het oversteken van de drempel het verdriet je omsloot en de ruimte volledig gevuld leek met het verdriet.

Nu was deze familie geen onbekende voor mij. In de weken voor dit overlijden had ik al een aantal maal dezelfde familie mogen bijstaan bij een verlies. Ook bij het verlies van een veel jonger persoon. Als een familie dan weer wordt overvallen door een verlies komt dat alles nog weer extra naar boven. Het deed mij nadenken over de impact van een onverwacht overlijden.

Als een overlijden plotseling is zonder vooraankondiging is het een hele schok voor nabestaanden. Een hoge leeftijd maakt daarin geen verschil heb ik gemerkt door de jaren heen, je wil niemand missen. Want als je 95 kan worden in goede gezondheid waarom zou iemand die je lief is dan geen 105 kunnen worden? Afscheid nemen komt vaak te vroeg, ondanks dat iedereen weet dat een aards leven eindig is ooit.

Maar dat verdriet zo intens voelbaar was, het grijpbaar en tastbaar in de ruimte was heb ik niet veel meegemaakt. Het doet mij in ieder geval beseffen dat na ruim 22 jaar werkzaam te zijn in het uitvaartwezen dat verdriet je nog steeds raakt. Het went nooit om intens verdriet te zien. Des te mooier is het om in die periode mensen bij te kunnen staan en te helpen bij alles wat nodig is.