Dubbel verdriet.

De uitvaartbranche was de afgelopen maand veelvuldig in het nieuws. Niet om positieve redenen, maar omdat het zo druk zou zijn en uitvaarten regelmatig uitgesteld moesten worden. Nu ontken ik dat laatste niet, maar ik vraag mij het nut van zulke berichtgeving wel af. Het is al erg genoeg om iemand te verliezen, het idee krijgen dat je een nummer bent vanwege drukte lijkt mij dan niet behulpzaam.

Ik zeg dan ook meestal tegen families die vragen of het druk is dat als het zo was dat ik dat niet zou zeggen, omdat zij daar geen last van zouden moeten hebben. Dat is het probleem van dit vak, iedereen verdient een waardig afscheid, corona of drukte, het doet er niet toe. In alle omstandigheden moet een uitvaart met aandacht, respect en alle tijd plaatsvinden.

Door al die berichten in de media zou je soms het echte verdriet van de mensen die het meemaken vergeten. Aantallen en drukte zijn dan helemaal niet relevant.

Dubbele uitvaart

Zo maakte de afgelopen periode een uitvaart veel indruk bij ons hier op kantoor. Een man overlijdt en een paar dagen later ook zijn vrouw. Het komt wel eens voor dat een partner niet zonder de ander willen doorleven, maar dat het overlijden ook daadwerkelijk plaatsvindt voordat de uitvaart heeft plaatsgevonden niet. Zo worden 2 uitvaarten dan 1.

Met een drieluik als rouwkaart waar beiden namen op staan, maar waar de kinderen voor iedere ouder toch hun eigen gevoel kunnen uitdrukken, een dienst met 2 kisten in de zaal. Een rouwauto waar beide kisten naast elkaar vervoerd kunnen worden zodat ook de laatste rit gezamenlijk afgelegd kan worden, een onwerkelijk en verdrietig gezicht.

Voor de kinderen een vreselijk, dubbel verdriet. Maar de onlosmakelijke verbondenheid door liefde in 2 personen is dan toch ook wel weer bijzonder om te zien. Ik hoop dat de familie daar dan weer kracht uit mag putten in deze vreemde en volgens sommigen, drukke tijden.