Kerst(ge)mis.

Het einde van een jaar vraagt om terugblikken
herinneren aan wat is geweest.
Missen is gedenken,
missen is liefde voor wie niet meer is.

De feestdagen zijn minder feestelijk, niet compleet.
De dagen lijken nog donkerder te zijn,
de lichtjes buiten en binnen geven licht
maar ons hart voelt donker en alleen.

De wereld buiten heeft het druk en raast
maar wij staan stil en moeten de feestdagen door.
Niet wetend hoe dat moet,
verlangen we naar een nieuw begin.

Een gedicht met gevoelens die je zo maar zou kunnen hebben als je een dierbare bent verloren, zeker als dat dit jaar gebeurd is.

Is dat raar? Nee, zeker niet. Vooral de eerste keer dat een speciale dag (dat kunnen feestdagen zijn, maar ook een verjaardag of trouwdag) plaatsvindt, na een overlijden, is zwaar. Keuzes zijn lastig voor jezelf. Want ga je hetzelfde doen als alle voorgaande jaren dan kan het gemis extra pijnlijk zijn. Gooi je het over een compleet andere boeg dan is het net of je dierbare er niet meer toe doet.

Jezelf opsluiten en thuis blijven klinkt misschien aanlokkelijk , maar is vaak niet de oplossing. Het gemis blijft immers en had de overledene gewild dat je niet meer zou genieten van het leven?

Wordt het teveel en komen de tranen? Dan is dat niet erg, gemis mag. Mensen die van u houden zullen dat begrijpen. Eigen keuzes maken is belangrijk en je hoeft echt niet overal heen. Bespreek in ieder geval met de anderen dat u er tegen opziet en misschien niet de hele dag blijft of het iets anders wilt.

Wat kan je als omstander doen? Het belangrijkste is om iemand een luisterend oor te bieden. Niet 1 keer maar zo vaak als er behoefte is. Laat weten dat je aan hem of haar denkt. Het is een kleine steunbetuiging die veel goed doet.

Ondanks een eventueel gemis wens ik iedereen goede feestdagen toe.

 

Dit blog is ook als column geplaatst in de Gooi en Eemlander en Almere Deze Week in december.

Met dank aan collega Wouter voor het gedicht